Komu zlecić swoją sprawę imigracyjną?

Uzupełniający w stosunku do będącego zasadą określania właściwości sądu w procesie cywilnym art. 27 k.p.c. jest artykuł następny. Statuuje on, że jeśli pozwany nie ma miejsca zamieszkania (w sensie art. 27 kodeksu) w Polsce, ogólną właściwość sądu należy określić w oparciu o miejsce jego pobytu w Polsce, zaś w wypadku, gdy miejsce owo nie jest znane lub nie jest położone w kraju, należy wziąć pod uwagę ostatnie miejsce zamieszkania pozwanego na terenie Polski. Dla ustalenia miejsca pobytu pozwanego w Polsce nie jest relewantne, czy pozwany ma zagranicą miejsce zamieszkania ani czy o tym miejscu wie powód. Miejscem pobytu pozwanego jest ta miejscowość jego czasowego przebywania, tak z własnej woli (animus manendi) jak i nie z własnej woli (bez animus manendi), zatem np. w areszcie czy zakładzie karnym lub innych placówkach przewidzianych np. przez przepisy o cudzoziemcach . Widać tu zatem różnicę w stosunku do pojęcia „miejsca zamieszkania” z art. 27 k.p.c. Trzeba też pamiętać, że za zmianę miejsca pobytu nie uważa się krótkotrwałej nieobecności pozwanego (np. wycieczka, leczenie). Z praktycznego punktu widzenia dobrze pamiętać, że powód jest zawsze zmuszony do dowiedzenia, że osoba, którą pozywa w chwili wniesienia pozwu przebywała w okręgu danego sądu, choć nie miała tam miejsca zamieszkania. Powód jest obciążony dowiedzeniem, że był to pobyt w sensie procedury cywilnej, nie zaś chwilowa jedynie obecność (np. wizyta okolicznościowa). Spoczywanie onus probandi na powodzie wynika z treści art. 6 k.c., powtarzającego dawną paremię ei incumbit probatio qui dicit, non qui negat. W wypadku, gdy brak wiedzy o miejscu pobytu osoby pozwanej w kraju bądź jeśli miejsce to jest co prawda znane, jednak leży poza jego granicami, właściwość sądu oznacza się według ostatniego miejsca zamieszkania tej osoby w Polsce (art. 28 in fine). Okolicznośc, że pozwany ma miejsce zamieszkania albo pobytu zw innym kraju nie ma żadnego wpływu na właściwość miejscową sądu polskiego.